It's a Wonderful Life

KΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Πραγματικά είναι υπέροχη η ζωή, αν ευχαριστείς τον Θεό για το δώρο της ύπαρξής σου. Εξ άλλου όλη αυτή η σκοτεινιά κι η γκρίνια που επικρατεί γύρω μας, στην αχαριστία οφείλεται, και τότε που ήταν ο καιρό της τάχα ευδαιμονίας, αλλά και τώρα. Πνιγμένοι στα προβλήματά μας ξεχνάμε πως μόνο μια φορά ζούμε και το πόσο όμορφη είναι η ζωή. Λησμονούμε Εκείνον που μας την χάρισε αυτή την ζωή και την σπαταλάμε μέσα στην μουρμούρα και την απελπισία... 

 

Αυτό είναι και το θέμα της κλασσικής πια ταινίας που σκηνοθέτησε το 1946 ο σκηνοθέτης των μεγάλων επιτυχιών Frank Capra (3 Όσκαρ), βασισμένη στο διήγημα "Το μεγαλύτερο δώρο" του συγγραφέα Philip Van Doren Stern. 

O αγαθός και καλωσυνάτος George Bailey (τον υποδύεται ο μεγάλος  James Stewart με υπέροχο τρόπο) την παραμονή των Χριστουγέννων,  σκέφτεται να αυτοκτονήσει, πνιγμένος στα χρέη και κυνηγημένος από την κακία του ισχυρού της πόλης.  Καθώς η απελπισία του, τον κάνει νά σκέφτεται ότι θα ήταν καλύτερα να μην είχε γεννηθεί, ο Θεός χάρη στις προσευχές των ανθρώπων που έχει ευεργετήσει, στέλνει έναν άγγελο (με την μορφή ενος χαμογελαστού ασπροντυμένου γεράκου που παίζει ο Henry Travers) και του δείχνει πόσο δύσκολη θα ήταν η ζωή πολλών ανθρώπων στην πόλη, αν εκείνος δεν είχε γεννηθεί. 

O καλός άνθρωπος οδηγείται στην ευχαριστία και την ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, βρίσκει την δύναμη να αντισταθεί στο κακό και τελικά να υπερνικήσει τις δυσκολίες. 

Μια εξαιρετική ταινία για μικρούς και μεγάλους, μια Χριστιανική ιστορία σε Χολυγουντιανό περιτύλιγμα γαι μικρούς και μεγάλους. Έχει επιλεχθεί ανάμεσα στις 100 καλύτερες ταινίες στην Αμερική, από τους κριτικούς. Όσα χρόνια κι αν περάσουν θα παραμένει κλασσική και επίκαιρη, αφού μιλά με χαριτωμένο τρόπο για ένα θέμα διαχρονικό και βαθύτατα πνευματικό. 

Παλιότερα την έπαιζε συχνά η ΕΡΤ τα Χριστούγεννα, τώρα ψάξτε την στα βιντεκλάμπ ή στο διαδίκτυο. Την έχουμε δει αμέτρητες φορές! Αξίζει να την δείτε κι εσείς και τα παιδιά σας.

ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ...

Μουσική και μουσικοί. Και πίσω τους η Χάρη του Θεού που δίνει έμπνευση και προσφέρει απλή χαρά στους ανθρώπους, πρόγευση της Χαράς της Βασιλείας Του. Μουσικές από ταινίες που μας ταξίδεψαν σε κόσμους μαγικούς, σε κόσμους παραμυθίας, κι άλλες που μας προβλημάτισαν και μας θύμισαν αυτά που απωθούσαμε. 

 

Κάποτε, κάποιοι άνθρωποι της Εκκλησίας μιλούσαν κατά του κινηματογράφου, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν την δύναμη του μέσου και ότι η γοητεία του θα κέρδιζε τις μάζες. Έτσι, αντί να διαχωρίζουν τον καλό κινηματογράφο από τον κακό, τήν ψυχαγωγία από τον διασκορπισμό, την τέχνη από τα σκουπίδια, δαιμονοποίησαν την 7η τέχνη. Σήμερα που η εικόνα και η εμπορευματοποίηση του θεάματος έχουν κυριαρχήσει, οφείλουμε να σταθούμε υπεύθυνα απέναντι στο είδος με κριτική και διάκριση, για να κάνουμε την δική μας Ορθόδοξη ανάγνωση στο σινεμά - όπως εξ άλλου και στα άλλα είδη της τέχνης. Μαζί με τις ταινίες λοιπόν και οι μουσικές τους, από εμπνευσμένους συνθέτες που μας θυμίζουν, μας συγκινούν και μας γεμίζουν νοσταλγία.

 Οτιδήποτε όμορφο κι ωραίο σε τούτο τον κόσμο τον βασανισμένο, του Θεού είναι, αποτέλεσμα της Πρόνοιάς Του, της Αγάπης του, της Χάρης του Αγίου Πνεύματος. Κι εμεις μέσα στην ασχήμια που οι άνθρωποι κατασκευάζουν, δοξάζουμε, ευχαριστούμε, χαιρόμαστε εν Κυρίω. 

 

Εμπλουτίσαμε την συλλογή των soundtracks με καινούργιες μουσικές, για να τις βάζετε να παίζουν με τις ώρες τούτες τις γιορτές.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! 

Αφιερωμένο στους ξενιτεμένους αδελφούς μας, σε όσες και όσους μοιραστήκαμε τέτοιες στιγμές κάποτε... 

Ήταν όλοι τους καλά (Everybody's Fine, 2009)

 Πριν οκτώ μήνες πέθανε η γυναίκα του. Ο ίδιος έχει καλέσει τα παιδιά του για το Σαββατοκύριακο, μα την τελευταία στιγμή τού το ακυρώνουν, ένας-ένας, τηλεφωνικά. Ο Frank Goode (Robert  De Niro) αποφασίζει, να πάει να τους δει, αψηφώντας τις ρητές εντολές τού γιατρού του για το αντίθετο. Ο ίδιος, σε όλη του την ζωή έφτιαχνε επιστρώσεις σε τηλεφωνικά καλώδια και τώρα ταξιδεύει στις Πολιτείες που τα καλώδια διατρέχουν. Περήφανος για τον γιο του τον ζωγράφο, τον άλλο που είναι διευθυντής ορχήστρας, τις κόρες του, την χορεύτρια και την επιτυχημένη διαφημίστρια, βλέπει σταδιακά τον χάρτινο πύργο των ψευδαισθήσεων να γκρεμίζεται. Εικόνες και συζητήσεις με τα τέσσερα παιδιά του στην παιδική τους ηλικία διακόπτουν, ή μάλλον συμπληρώνουν τη ροή της αφήγησης. 

 

O Βρεττανός Kirk Jones διασκεύασε το σενάριο τού Massimo De Rita και σκηνοθέτησε το remake της ταινίας του  αγαπητού μας Giuseppe Tornatore (Stanno tutti benne, βραβείο στις Κάννες 1990, θαυμάσια μουσική από τον Ennio Moriconne), με πρωταγωνιστή τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι. Η ταινία του Ιταλού δημιουργού είναι εξαιρετική, με την γνωστή νοσταλγική του αφήγηση, με ευρωπαϊκή φινέτσα και με ένα έξοχο Μαστρογιάννι. Δυστυχώς, η ταινία δεν υπάρχει σε dvd και πρέπει να την ψάξετε στο διαδίκτυο. 

Συνήθως τα remake είναι κατώτερα του αρχικού δημιουργήματος, αλλά ο Jones έκανε μια συμπαθέστατη ταινία, που βασίζεται πέρα από το καλό σενάριο,  στον ώριμο υποκριτικά De Niro. 

Πολλά θίγει αυτή η ταινία περιπλάνησης εξωτερικής, μα κυρίως εσωτερικής μέσα στα 99 λεπτά της. Περιγράφει το ακανθώδες θέμα των προσδοκιών των γονέων που κατατρύχουν τα παιδιά τους και στοιχειώνει αρκετούς από εμάς. Έπειτα, είναι το πρότυπο της δήθεν καθώς πρέπει οικογένειας, του καλόκαρδου μα απόμακρα απαιτητικού "μπαμπά κουβαλητή", της μάνας που ξέρει ν’ ακούει και να παρουσιάζει αυτό που ο άλλος θέλει ν’ ακούσει, των παιδιών που τελικά τη δική τους πορεία θα χαράξουν. Πόσο η ίδια αντιμετώπιση βαραίνει διαφορετικά τα παιδιά; Είναι εύκολο ένας γονιός να αποδεχτεί τις διαφορετικές επιλογές των παιδιών του; Πόσο συχνά και εμείς επιλέγουμε ως πιο ανώδυνο το ψέμα, τη μισή αλήθεια, αποκλείοντας έτσι τους άλλους από την πραγματική ζωή μας, βαυκαλίζοντας τον ίδιο τον εαυτό μας; Είναι καλύτερο κάποιοι να προστατεύουν τον άλλον από την αλήθεια; Η απώλεια της συντρόφου, η σύνταξη, η μοναξιά, ο θάνατος κρύβουν πέρα από πόνο κι ελπίδα; Μερικά μόνο από τα ερωτήματα που μας θέτει η ταινία, κάποιες από τις ευθύνες του κάθε θεατή, παιδιού και γονιού, στην άξενη, μοναχική εποχή μας.

Αλήθειες που δεν ειπώθηκαν ποτέ, επιτέλους λέγονται, κι η μετάνοια έρχεται όχι ως διανοητικό κεκτημένο, αλλά ως λυτρωτικό βίωμα, ως αληθινή αποδοχή του άλλου και ευχαριστία για την αλήθεια. 

Ε.Κ.

LONDON RIVER (2009)

Το London River  (Το ποτάμι ανάμεσα) είναι μια πολύ καλή ταινία για τις φυλετικές προκαταλήψεις, τις σχέσεις γονιών και παιδιών, την μετανάστευση, την τρομοκρατία, την μοναξια. O Αλγερινής καταγωγής  Γάλλος σκηνοθέτης Rachid Bouchareb, γράφει το σενάριο και σκηνοθετεί τους υπέροχους Brenda Blethyn και Sotigui Kouayate σε μια τρυφερή ταινία, που του χάρισε ειδική μνεία στο Βερολίνο και βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου για τον πρωταγωνιστή του.

 Η ταινία διαδραματίζεται στο Λονδίνο μετά την τρομοκρατική επίθεση του 2005. Μια επαρχιώτισα μεσόκοπη Αγγλίδα και ένας αινιγματικός Αφρικανός μετανάστης που ζει στην Γαλλία θα συναντηθούν σε μια γειτονιά μεταναστών του Λονδίνου ψάχνοντας τα παιδιά τους από τα οποία δεν έχουν νέα μετά το τρομοκρατικό χτύπημα. Μια χριστιανή και ένας φιλήσυχος μουσουλμάνος που είχαν χλιαρές σχέσεις με τα παιδιά τους θα μάθουν έκπληκτοι ότι αυτά είχαν σχέση μεταξύ τους και θα μοιραστούν την αγωνία για την τύχη τους. Η απελπισία θα παλέψει με την προκατάληψη, οι δύο διαφορετικές κουλτούρες θα αφήσουν χώρο στην ανθρωπιά μπροστά στο φόβο της απώλειας.

Μια ταινία για δύο ρόλους σε ένα καλό σενάριο με λιτούς διαλόγους που όμως έχει τόση ένταση και γρήγορο εσωτερικό ρυθμό, ώστε παρακολουθείται με αμείωτο ενδιαφέρον. Χωρίς υπερβολικούς μελοδραματισμούς, ζούμε μαζί με τους πρωταγωνιστές τα συναισθήματά τους, μοιραζόμαστε την μοναξιά και την οδύνη τους και συνεχίζουμε να ελπίζουμε πως η Χάρις του Θεού φωτίζει όλους τους ανθρώπους...

( 87΄)

  

BAARIA

Μια ακόμα όμορφη ταινία νοσταλγίας από τον αγαπητό και πολυβραβευμένο Giuseppe Tornatore (Nuovo Cinema Paradiso, Malena, The legent of 1900, Malena,  La sconosciuta κλπ). Baaria στην τοπική διάλεκτο, αποκαλείται η κωμόπολη Bagheria στην Σικελία, απ' όπου κατάγεται ο σκηνοθέτης. Μια ταινία που όπως λέει ο ίδιος δεν είναι αυτοβιογραφική, αλλά η πιο προσωπική του. Νοσταλγία λοιπόν για τον Τορνατόρε και την παλιά Σικελία, καθώς παρακολουθούμε την ζωή μιας οικογένειας σε τρεις γενιές, από τον μεσοπόλεμο μέχρι σήμερα. Η εξαίσια μουσική του αειθαλούς Ennio Μorricone συνοδεύει την δοσμένη με χιούμορ ιστορία, όπου δυσάρεστα κι ευχάριστα γεγονότα - ο φασισμός, η μαφία, τα πολιτικά πάθη, η μεταπολεμική φτώχια, η αριστερή φαντασίωση του 60 και 70 - παρουσιάζονται με ποιητικό κι ανάλαφρο τρόπο. 

Ο ίδιος ο Τορνατόρε μας λέει: "Η "Baaria" είναι ένας αρχαίος ήχος, μια μαγική συνταγή, ένα κλειδί. Το μοναδικό που μπορεί να ανοίξει το σκουριασμένο κουτί στο οποίο κρύβεται το νόημα της πιο προσωπικής μου ταινίας. Μια διασκεδαστική αλλά και μελαγχολική ιστορία, που μιλά για μεγάλους έρωτες και ακαταμάχητα ουτοπικά όνειρα. Μια ιστορία γεμάτη με ήρωες! Όμως, Baaria είναι και το όνομα μιας πόλης της Σικελίας όπου οι ζωές των ανθρώπων διασταυρώνονται στους κεντρικούς δρόμους, σε λίγα μόλις μέτρα, όχι περισσότερο. Αν όμως την περπατήσεις πάνω κάτω για χρόνια, θα μάθεις πράγματα που ο αληθινός κόσμος δεν θα σου διδάξει ποτέ".