Ο ε­ξαι­ρε­τι­κός κύ­ριος Λά­ζα­ρος...

Η κα­να­δι­κής πα­ρα­γω­γής ται­νί­α του 2011 Monsieur Lazhar, δη­μι­ουρ­γός της ο­ποί­ας εί­ναι ο Philippe Falardeau, α­πο­τε­λεί μια ευ­χά­ρι­στη έκ­πλη­ξη. (Ελληνικός τίτλος: Ο ε­ξαι­ρε­τι­κός κύ­ριος Λά­ζα­ρος, διάρκεια 94΄. Προτάθηκε για Oscar ξενόγλωσσης ταινίας και πήρε 8 βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ.)

Η ται­νί­α ξε­χω­ρί­ζει για το α­πλό, αλ­λά συ­νά­μα α­πρό­βλε­πτο σε­νά­ριό της. Έ­νας άν­θρω­πος που κου­βα­λά­ει έ­να τε­ρά­στιο προ­σω­πι­κό δρά­μα και ζει με την α­βε­βαι­ό­τη­τα της κά­θε μέ­ρας βρί­σκε­ται στην θέ­ση να στη­ρί­ξει κά­ποι­α παι­διά που έ­χουν πε­ρά­σει έ­να με­γά­λο σοκ: η α­γα­πη­μέ­νη τους δα­σκά­λα έ­χει αυ­το­κτο­νή­σει. Ταυ­τό­χρο­να, κά­ποι­α α­πό αυ­τά κρύ­βουν πί­σω α­πό τα παι­δι­κά τους πρό­σω­πα δρα­μα­τι­κές ι­στο­ρί­ες. Η ται­νί­α α­πλώ­νει τον προ­βλη­μα­τι­σμό της σε δι­ά­φο­ρα ζη­τή­μα­τα. Α­πό το πάν­τα ε­πί­και­ρο ζή­τη­μα του θα­νά­του μέ­χρι το θέ­μα του "πο­λι­τι­κώς ορ­θού" σε μια σχο­λι­κή τά­ξη, α­πό τα προ­βλή­μα­τα που αν­τι­με­τω­πί­ζει μια σύγ­χρο­νη δυ­τι­κή οι­κο­γέ­νεια μέ­χρι το ζή­τη­μα των πο­λι­τι­κών προ­σφύ­γων. 

Το σε­νά­ριο, που βα­σί­ζε­ται σε βι­βλί­ο, δεν εκ­βιά­ζει τα συ­ναι­σθή­μα­τα του θε­α­τή, δεν α­πο­ζη­τά την ε­κτό­νω­ση σε έν­το­νες συγ­κι­νή­σεις, αλ­λά μέ­σα α­πό λε­πτές πι­νε­λι­ές κρα­τά­ει τις ι­σορ­ρο­πί­ες στην πραγ­μα­τι­κή δι­ά­στα­ση των κα­τα­στά­σε­ων. Σε συγ­κι­νεί βα­θιά μέ­σα α­πό τον ρε­α­λι­σμό και την α­πο­λύ­τως α­γα­πη­τι­κή μα­τιά του δη­μι­ουρ­γού της για τον άν­θρω­πο. 

 Η ι­στο­ρί­α στη­ρί­ζε­ται στον χα­ρα­κτή­ρα ε­νός πο­λύ κα­λού αν­θρώ­που, πα­ρά­δειγ­μα για το πώς μπο­ρεί ο κα­θέ­νας να στα­θεί μπρο­στά σε μια με­γά­λη δο­κι­μα­σί­α και να κά­νει έ­να βή­μα πα­ρα­πέ­ρα, αν­τί να βου­λιά­ξει στην α­πελ­πι­σί­α, τις ε­νο­χές ή α­κό­μα και την τρέ­λα. Ο Λα­ζάρ, που κερ­δί­ζει τα παι­διά με την ει­λι­κρί­νεια, την α­γά­πη, την ι­κα­νό­τη­τα να α­πο­δέ­χε­ται κά­θε στιγ­μή με α­πλό­τη­τα τα λά­θη του, την προ­σπά­θεια να βελ­τι­ώ­σει τις παι­δα­γω­γι­κές του με­θό­δους α­πο­τε­λεί πρό­τυ­πο για τον κα­θέ­να μας. 

Ο Λα­ζάρ Μπα­σίρ έ­χει την δυ­να­τό­τη­τα να βλέ­πει τον ή­λιο της η­μέ­ρας και να χα­μο­γε­λά­ει, ό­χι για­τί ό­λα του πή­γαν θαυ­μά­σια αλ­λά για­τί α­παν­τά­ει μ' έ­να με­γά­λο ναι στη μέ­ρα που του ξη­με­ρώ­νει. Δι­α­τη­ρεί το δι­καί­ω­μα να πα­ρα­μέ­νει μια ή­συ­χη, χω­ρίς φαν­φά­ρες και η­ρω­ι­κά κα­τορ­θώ­μα­τα πα­ρου­σί­α. Αν­τι­με­τω­πί­ζει κα­τά­μα­τα την φθο­ρά και τον θά­να­το και στη­ρί­ζει τους άλ­λους ου­σι­α­στι­κά, χω­ρίς φλυ­α­ρί­ες και α­μή­χα­να λό­για. Μπο­ρεί τέ­λος να ζει την ζω­ή έ­τσι ό­πως του δό­θη­κε και να συν­τα­ξι­δεύ­ει με τους αν­θρώ­πους που κά­θε μέ­ρα συ­ναν­τά στο διά­βα του. 

Το ε­ξαι­ρε­τι­κό σε­νά­ριο συ­νο­δεύ­ει μια ε­πί­σης ρε­α­λι­στι­κή σκη­νο­θε­σί­α. Α­ξί­ζει να την δεί­τε. Α­να­ζη­τή­στε την!