Ο Μπάτλερ, 132΄

Πολ­λές φο­ρές οι ται­νί­ες του Hollywood φαν­τά­ζουν εμ­πο­ρι­κές και εύ­πε­πτες, ω­στό­σο η με­γά­λη βι­ο­μη­χα­νί­α θε­ά­μα­τος έ­χει δυ­να­τό­τη­τες ά­φτα­στες ό­ταν ξε­κι­νή­σει α­πό μια κα­λή ι­δέ­α… Αυ­τό ί­σχυ­σε, θε­ω­ρού­με, και με την βραβευμένη ται­νί­α The Butler (2013) του Lee Daniels. Το έρ­γο εμ­πνέ­ε­ται α­πό την πραγ­μα­τι­κή ι­στο­ρί­α του Eugene Allen (1919-2010), ε­νός μαύ­ρου μπάτλερ ο ο­ποί­ος εί­χε υ­πη­ρε­τή­σει ο­κτώ προ­έ­δρους κα­τά την τρι­α­κον­τα­τε­τρα­ε­τή του υ­πη­ρε­σί­α στον Λευ­κό Οί­κο. Ξε­κι­νών­τας α­πό το γε­γο­νός, πλά­στη­κε έ­νας ο­λό­κλη­ρος κό­σμος που μας μυ­εί στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα των μαύ­ρων στις Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες κα­τά τον προ­η­γού­με­νο αι­ώ­να. Πλειά­δα ε­ξαι­ρε­τι­κών η­θο­ποι­ών (Τζέ­ιν Φόν­τα, Κούμ­πα Γκούν­τινγκ Τζού­νιορ, Βα­νέ­σα Ρεν­τγκρέ­ιβ, Ρόμ­πιν Γου­ί­λιαμς, Ντέ­ι­βιντ Ο­γι­έ­λο­γιο, αλ­λά και οι Ό­πρα Γου­ίν­φρε­ϊ, Λέ­νι Κρά­βι­τζ και η Μα­ρά­ι­α Κά­ρε­ϊ) ε­πι­στρα­τεύ­τη­καν, σα­ραν­τα­έ­νας πα­ρα­γω­γοί έ­νω­σαν τις δυ­νά­μεις τους.

 

Ο ε­ξαι­ρε­τι­κός Φό­ρε­στ Γου­ί­τα­κερ στον ο­μώ­νυ­μο πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρό­λο του – ελ­λη­νι­στί - αρ­χι­θα­λα­μη­πό­λου, α­φη­γεί­ται τη ζω­ή του Cecil Gaines α­πό τα πρώ­τα του χρό­νια σε μια φυ­τεί­α βαμ­βα­κιού στο Νό­το ως και την τί­μη­σή του στον Λευ­κό Οί­κο α­πό τον Μπα­ράκ Ομ­πά­μα το 2008. Μέ­σα α­πό τη ζω­ή του ί­διου και της οι­κο­γέ­νειάς του, ό­πως αυ­τή α­να­πλά­θε­ται κι­νη­μα­το­γρα­φι­κά, βλέ­που­με το βά­θος των φυ­λε­τι­κών δι­α­κρί­σε­ων στην Υ­περ­δύ­να­μη, τις α­πό­πει­ρες αν­τί­στα­σης α­πό τους μαύ­ρους και υ­πο­ψι­α­ζό­μα­στε για την στά­ση των ο­κτώ προ­έ­δρων, α­πό τον Τρού­μαν ως τον Ρ. Ρίγ­καν. Στο κή­ρυγ­μα του Μάρ­τιν Λού­θερ Κινγκ, το κί­νη­μα των «Ε­πι­βα­τών της Ε­λευ­θε­ρί­ας», το κόμ­μα των Μαύ­ρων Παν­θή­ρων και τον Μάλ­κολμ Χ, η μυ­θο­πλα­σί­α συμ­πλέ­κε­ται με αυ­θεν­τι­κά στιγ­μι­ό­τυ­πα, ε­νώ δεν λεί­πει η α­να­φο­ρά στην Κου Κλουξ Κλαν, το Βι­ετ­νάμ και το Α­παρ­τχά­ιντ. 

 

Έ­χει εν­δι­α­φέ­ρον πώς κάποιοι εγ­χώ­ριοι σι­νε­κρι­τι­κοί (;) την κα­τα­κε­ραύ­νω­σαν ως «υ­περ­φί­α­λο δρά­μα των με­γά­λων μη­νυ­μά­των» ή «με­λο­δρα­μα­τι­κή και αρ­κε­τά σχη­μα­τι­κή». Μπο­ρεί να μην αλ­λά­ζει τον κό­σμο αλ­λά α­ξί­ζει να την προ­σέ­ξου­με ό­χι μό­νο για τις καλ­λι­τε­χνι­κές της α­ρε­τές αλ­λά και ως α­φορ­μή για στο­χα­σμό. Αρ­κε­τοί α­πό ε­μάς, κλει­σμέ­νοι στον μι­κρό­κο­σμό μας ή στο κε­κτη­μέ­νο πα­ρόν, δεν έ­χου­με ι­δέ­α τι σή­μαι­νε να εί­σαι μαύ­ρος στην Α­με­ρι­κή ή τι συμ­βό­λι­σε για ε­κεί­νους η ε­κλο­γή του Μπα­ράκ Ομ­πά­μα στην προ­ε­δρεί­α… Πώς θα αν­τι­δρού­σα­με αν ζού­σα­με ε­κεί, έ­τσι, τό­τε; Το μί­σος α­πο­τε­λεί λύ­ση; Το να υ­πη­ρε­τείς τους λευ­κούς εί­ναι α­πό μό­νο του τα­πει­νω­τι­κό; Τι λυ­τρώ­νει στη ζω­ή; Η ται­νί­α παίρ­νει θέ­ση, έν­τι­μη, πε­ρι­γρά­φει έ­να ω­ραί­ο τα­ξί­δι ζω­ής και μας υ­πο­ψιά­ζει.

Ε.Κ.