Διάρκεια: 85΄.
Σκηνοθεσία: Ουμπέρτο Παζολίνι
Παίζουν: Έντι Μαρσάν, Τζόαν Φρόγκατ, Κάρεν Ντριούρι, Νιλ Ντε Σόουζα.
Η δουλειά του
σχολαστικού δημοσίου υπαλλήλου John May (Eddie Marsan), είναι να εντοπίζει με κάθε τρόπο τους συγγενείς όσων έχουν πεθάνει μόνοι
και να οργανώνει τις κηδείες τους. Είναι τόσο παθιασμένος με τη δουλειά του που
κάνει πολλά περισσότερα από αυτά που ορίζει το απλό καθήκον. Ταυτίζεται με τους
«ξεχασμένους πελάτες» του και προσπαθεί να τους καταλάβει μέσα από αυτά που
έχουν αφήσει πίσω τους. Τους συνοδεύει στην τελευταία τους κατοικία, με σεβασμό
και αξιοπρέπεια, επιλέγει τη μουσική της κηδείας και γράφει τους επικήδειους
λόγους, ακόμα κι αν είναι ο μοναδικός που θα τους ακούσει. Η ζωή του είναι
τακτοποιημένη, καλοκουρδισμένη και ήρεμη, μέχρι που θα αναλάβει την τελευταία
του υπόθεση...
Ερωτήματα και
απαντήσεις που περιστρέφονται γύρω από τα όρια ζωής και θανάτου, την ανθρώπινη
ματαιοδοξία και την δικαιοχρησία στην υστεροφημία των νεκρών. Ο από μηχανής
Θεός της τραγωδίας είναι το "φωτογραφικό άλμπουμ" του ήρωά μας, που
ως εύρημα είναι καταλυτικό υπαρξιακά και συμπεριφορικά.
Αυτός που είχε επιλέξει για κατοικητήριό του την μοναξιά είναι ο μόνος που μπορούσε να ιερουργήσει το μυστήριο του θανάτου των μοναχικών υπάρξεων που η δικαιοσύνη της ζωής τον έκανε λειτουργό τους.
Που ως άλλος ιερέας και μεσίτης τους, έφερνε με απόλυτη ευλάβεια και προσήλωση ολόκληρη τη μοναδική τους προσωπικότητα καλλωπισμένη και συγχωρεμένη από τους ανθρώπους και την ζωή μπροστά στην αγκαλιά μιας στοργικής αιωνιότητας.
Αυτής της τόσο απτής αιωνιότητας που τον συντρόφευε στη λιτότητα των ημερών του και φανερώθηκε σαν μία υποδοχή ευγνωμοσύνης και αγαπητικού εναγκαλισμού στο έρημο και μοναχικό της ζωής του κατευόδιο...
Ο κ. Μέι βλέπει τους μοναχικούς
εκλιπόντες μέσα από τα ίχνη που αφήνουν σαν δαχτυλιές στην κρέμα προσώπου
τους, στην γούβα που σχημάτισε στο μαξιλάρι ο τελευταίος ύπνος, στο φευγαλέο
κοίταγμα στον αδειανό καθρέφτη που τώρα αντανακλά το δικό του πρόσωπο,
προμήνυμα του τέλους, και της δικής του μοναχικής πορείας μες στον κόσμο.
Αυτός που είχε επιλέξει για κατοικητήριό του την μοναξιά είναι ο μόνος που μπορούσε να ιερουργήσει το μυστήριο του θανάτου των μοναχικών υπάρξεων που η δικαιοσύνη της ζωής τον έκανε λειτουργό τους.
Που ως άλλος ιερέας και μεσίτης τους, έφερνε με απόλυτη ευλάβεια και προσήλωση ολόκληρη τη μοναδική τους προσωπικότητα καλλωπισμένη και συγχωρεμένη από τους ανθρώπους και την ζωή μπροστά στην αγκαλιά μιας στοργικής αιωνιότητας.
Αυτής της τόσο απτής αιωνιότητας που τον συντρόφευε στη λιτότητα των ημερών του και φανερώθηκε σαν μία υποδοχή ευγνωμοσύνης και αγαπητικού εναγκαλισμού στο έρημο και μοναχικό της ζωής του κατευόδιο...
Εξαιρετική ταινία, ανθρώπινη, με ένα εκπληκτικό - αριστουργηματικό φινάλε!
