Η Τέχνη ως τροφός της αλήθειας
Όταν το θέμα είναι ο Β’
Π. Π., η Ιστορία διαρκώς προικίζει τους κινηματογραφιστές με νέες, άρρητες μέχρι
τούδε ιστορίες και οι θεατές γίνονται ολοένα απαιτητικότεροι.
Δεν θέλω να απαριθμήσω
τις εξαιρετικές, βασισμένες σε αληθινά γεγονότα σχετικές ταινίες των τελευταίων
ετών μα να αναφερθώ σε μία που προήλθε από καθαρή, ευαίσθητη λογοτεχνική φαντασία.
Ω είναι τόσο έξοχη η Τέχνη όταν είναι Τέχνη…
Η ταινία «Η κλέφτρα των
βιβλίων» (2013) γεννήθηκε από μια ομώνυμη νουβέλα του Markus Zusak δια
της σκηνοθεσίας του Brian Percival. Με έναν αφηγητή απρόσμενα μειλίχιο και πρωταγωνίστρια
μια εκφραστικότατη δωδεκάχρονη (Sophie Nelisse), που υιοθετείται από ένα ζευγάρι (Geoffrey Rush - Emili Watson) στην γερμανική οδό Παραδείσου του 1938, καταφέρνει να πείσει και να συγκινήσει,
να προβληματίσει και να ταξιδέψει.
Δίπλα τους, ένα παιδί
ξανθό και γρήγορο, ένας νέος Εβραίος, μια κυρία δημάρχου, ένα έθνος ιδωμένο όχι
στην προέλαση μα από τα μετόπισθεν.
Είναι το πάντα απροσδόκητο
του θανάτου, είναι η σιωπηρή ανοχή -ενίοτε κι η συμμετοχή- των πολλών στην βαναυσότητα,
είναι η ανθρωπιά που δεν χάνεται, η αθωότητα και η απλότητα που αποτυπώνονται.
Είναι δύναμη του γραπτού
λόγου, που παρακινεί και εμπνέει στις δυσκολίες, που πηγάζει ανεξήγητα ποιητικός
από την πονεμένη καρδιά όσων βρήκαν καταφυγή στην ομορφιά των λέξεων και της φαντασίας.
Πνοή δημιουργίας.
Η μικρή Λιζέλ «δανείζεται»
βιβλία και μας αγγίζει υπενθυμίζοντας. Πόσο δοξολογώ που ζω τώρα, πόσο θυμάμαι εκείνους
και τους κάθε εποχής χειμαζομένους…
Τρία τέταρτα του αιώνα
πέρασαν. Η θλιβερή αναβίωση της αιτίας σκιάζει, ενώ η καταφυγή στη δημιουργία και
στο μοίρασμα γεννά αδιάκοπα ελπίδα.
Πώς ο θάνατος αποτιμά
τη ζωή, πόσο πόνο αντέχει ο άνθρωπος και ποια ομορφιά περιμένει εντός του;
Απαντήσεις και περαιτέρω
διερωτήσεις επί της οθόνης…
