ΤΡΕΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΑΖΙΣΜΟ

1. Ο Λα­βύ­ριν­θος της Σι­ω­πής,  124'

"Im Labyrinth des Schweigens"

Σκη­νο­θε­σί­α: Giulio Riciarelli 

Παί­ζουν:Alexander Fehling, Andre Szymanski 

 
Στα τέ­λη της δε­κα­ε­τί­ας του 50, στην Δυ­τι­κή Γερ­μα­νί­α συν­τε­λεί­ται έ­να οι­κο­νο­μι­κό θαύ­μα. Μοιά­ζει σα να μην υ­πήρ­ξε πο­τέ να­ζι­σμός, φαί­νε­ται κα­νείς να μην γνω­ρί­ζει για τα­  στρα­τό­πε­δα συγ­κέν­τρω­σης. Ο δη­μο­σι­ο­γρά­φος Τό­μας Γκνίλ­κα μα­θαί­νει α­πό έ­ναν ε­πι­ζών­τα του Ά­ου­σβιτς πως α­να­γνώ­ρι­σε στο πρό­σω­πο ε­νός δα­σκά­λου έ­ναν βα­σα­νι­στή του. Ο νε­α­ρός και ά­πει­ρος ει­σαγ­γε­λέ­ας Γι­ό­χαν Ράν­τμαν α­να­λαμ­βά­νει να δι­ε­ρευ­νή­σει την υ­πό­θε­ση. Θα αν­τι­με­τω­πί­σει μια συ­νωμο­σί­α σι­ω­πής και θα κα­τα­λά­βει πως οι να­ζί έ­χουν στε­λε­χώ­σει τον ό­λο τον κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό. Οι Γερ­μα­νοί θέ­λουν να ξε­χά­σουν, Κα­νείς (υ­πο­τί­θε­ται πως) δεν ή­ξε­ρε και κα­νείς δεν ή­θε­λε να ξέ­ρει. Η κο­πι­α­στι­κή του έ­ρευ­να θα ο­δη­γή­σει στην πρώ­τη Γερ­μα­νι­κή δί­κη για τα εγ­κλή­μα­τα του Ά­ου­σβιτς.

Σε­λί­δες α­πό την πρό­σφα­τη ι­στο­ρί­α που δεν γνω­ρί­ζου­με. Το τι συ­νέ­βη πραγ­μα­τι­κά στα στρα­τό­πε­δα συγ­κέν­τρω­σης άρ­χι­σε να γί­νε­ται γνω­στό μό­λις στις αρ­χές του 1960. Στη Γερ­μα­νί­α γί­νον­ται οι πρώ­τες δί­κες και το 1961  η Α­με­ρι­κα­νι­κή τη­λε­ό­ρα­ση πα­ρου­σιά­ζει την δί­κη του Adolf Eichmann. Το ευ­ρύ κοι­νό αρ­χί­ζει να μα­θαί­νει και να κα­τα­λα­βαί­νει.

Αυτό μας οδηγεί σε δύο ακόμη ταινίες:

2. The Eichmann Show, 90' 

Σκη­νο­θε­σί­α: Paul Andrew Williams

Παί­ζουν: Simon Block, Anthony Lapaglia, Martin Freeman

Ο τη­λε­ο­πτι­κός πα­ρα­γω­γός,  Milton Fruchtman, και ο κα­τα­γε­γραμ­μέ­νος στη μαύ­ρη λί­στα του Μακ­κάρ­θυ ντο­κυ­μαν­τε­ρί­στας σκη­νο­θέ­της Leo Hurwitz κι­νη­μα­το­γρα­φούν την δί­κη ε­νός α­πό τους πιο φρι­κτό­τε­ρους εγ­κλη­μα­τί­ες πο­λέ­μου, του να­ζί Adolf Eichmann. ο ο­ποί­ος κα­τη­γο­ρή­θη­κε ως βα­σι­κός υ­παί­τιος για την ε­κτέ­λε­ση της «τε­λι­κής λύ­σης» και για την ορ­γά­νω­ση της δο­λο­φο­νί­α­ς  ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων Ε­βραί­ων. Στο Eichmann Show βλέ­που­με την ι­στο­ρί­α πί­σω α­πό την τη­λε­ο­πτι­κή πα­ρα­γω­γή, ό­που πα­ρά τις α­πει­λές, την α­προ­θυ­μί­α α­πό δι­ά­φο­ρα δί­κτυ­α να συ­νερ­γα­στούν και α­κό­μα και τους φό­βους της κυ­βέρ­νη­σης ό­τι θα πα­ρου­σια­στεί μια «πα­ρω­δί­α δί­κης», ο πα­ρα­γω­γός και ο σκη­νο­θέ­της πεί­θουν τους δι­κα­στές να το­πο­θε­τη­θούν κά­με­ρες σε μη εμ­φα­νή ση­μεί­α της αί­θου­σας, πί­σω α­πό τοί­χους, ώ­στε να μην ε­πη­ρε­ά­ζουν τους πα­ρά­γον­τες της δί­κης. 

Το 'Eichmann Show'  το ο­ποί­ο μον­τα­ρι­ζό­ταν κα­θη­με­ρι­νά και προ­βαλ­λό­ταν σε πε­ρί­που 30 χώ­ρες εί­ναι το πρώ­το ντο­κυ­μαν­τέρ που προ­βλή­θη­κε συγ­χρό­νως σε ό­λο τον κό­σμο. Στην ται­νί­α υ­πάρ­χουν συγ­κλο­νι­στι­κά ντο­κου­μέν­τα α­πό την δί­κη, μαρ­τυ­ρί­ες θυ­μά­των και βέ­βαι­α σε κεν­τρι­κό ρό­λο ο ί­διος ο δή­μιος Eichman. M­ε την εμ­πνευ­σμέ­νη σκη­νο­θε­σί­α του ο Hurwitz, α­γνο­ών­τας τις ε­πι­τα­γές της εμ­πο­ρι­κό­τη­τας κα­τόρ­θω­σε να κα­τα­δεί­ξει την προ­σω­πι­κό­τη­τα ε­νός εγ­κλη­μα­τί­α πο­λέ­μου και να συνταράξει την κοινή γνώμη.

         

3. Hannah Arendt,  113 min  

Σκη­νο­θε­σί­α: Margarethe von Trotta

Παί­ζουν:Barbara Sukowa, Axel Milber 

 Το 1961, η σπου­δαί­α Γερ­μα­νο-Α­με­ρι­κα­νί­δα πο­λι­τι­κή ε­πι­στή­μων και φι­λό­σο­φος Hanna Arendt (1906-1975), μα­θή­τρια του Χά­ιν­τεγ­κερ και του Γιά­σπερς, πα­ρα­κο­λου­θεί για λο­γα­ρια­σμό του πε­ρι­ο­δι­κού "The New Yorker" την δί­κη του εγ­κλη­μα­τί­α Adolf Eichmann. Στα άρ­θρα που δη­μο­σι­εύ­ει σε συ­νέ­χει­ες στο φη­μι­σμέ­νο ε­κεί­νη την ε­πο­χή έν­τυ­πο εκ­φρά­ζει την ά­πο­ψη ό­τι ο Eichmann δεν ή­ταν έ­να τέ­ρας, αλ­λά έ­νας συ­νη­θι­σμέ­νος άν­θρω­πος που έ­πνι­ξε την αν­θρω­πιά του και την συ­νεί­δη­σή του μέ­σα α­πό την υ­πα­κο­ή του στο να­ζι­στι­κό κα­θε­στώς και την φα­να­τι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α του.

Τα άρ­θρα θα προ­κα­λέ­σουν αν­τι­δρά­σεις στην Ε­βρα­ϊ­κή κοι­νό­τη­τα ό­που δεν κα­τα­λα­βαί­νουν πως αυ­τό που εκ­φρά­ζει φι­λο­σο­φών­τας η Arendt εί­ναι πως πα­ρου­σι­ά­ζον­τας τον Να­ζί ως τέ­ρας, εί­ναι σα να πρό­κει­ται για έ­να δι­ε­στραμ­μέ­νο άν­θρω­πο, ε­νώ ε­κεί­νη θέ­λει να κα­τα­δεί­ξει πό­σο χει­ρό­τε­ρο εί­ναι να πα­ρα­δε­χτού­με πως στο κα­κό μπο­ρεί να υ­πο­τα­χτεί ο­ποι­οσ­δή­πο­τε αν εν­στερ­νι­στεί φα­να­τι­κές ι­δε­ο­λο­γί­ες. 

Η ται­νί­α εί­ναι έ­νας στο­χα­σμός πά­νω στην έν­νοι­α του κα­κού και Barbara Sukowa ε­ξαι­ρε­τι­κή στον ρό­λο της.